دفتر شعر خاطرات خط خطی

کودکانه

 

 

کودک دلم

 

 

بی توبودن را

 

 

بسیار بهانه می کند

 

 

وسر به هوای بادبادک تو شده

 

 

بر پشت بام غفلتش

 

 

می ترسم که بیفتد وزمین گیر تو شوم

 

 

حال که پرواز راشناخته است.

 

 

خیالش که هرجایی ورهاست

 

 

پروانه ی تواست

 

 

بیا وباش

 

 

می توانی چراغش باش.

 

 

پای رفتنش هنوز

 

 

دویدن را تاب ندارد

 

 

توکه اورا به بیابان می کشانی اش

 

 

ای سراسر گلستان من

 

 

باش وباش

 

 

لبخندی کشیده بر لبانش باش

 

 

سرمه ی شاد ابروانش باد

 

 

*

 

 

پاره پاره گشته احساس من از هجران کجایی

 

 

عاقبت شد قسمتم ا زعشق پاک توجدایی

 

 

لحظه ی دیدار تو شد آرزوی لحظه هایم

 

 

من سزاوار چه بودم که اینچنین تو بی وفایی

 

 

خواب غفلت

 

 

وآن روز که تو در خواب بودی

 

 

من بارسفربستم

 

 

دل به جاده دادم

 

 

کوههای بلند راطی کردم

 

 

ودر این سوی غربت سکنی گزیدم

 

 

فراموشی

 

 

خاطرات تلخ وشیرینی که با هم داشتیم

 

 

خنده های دلنشینی راکه با هم داشتیم

 

 

می شود آیا فراموشش کنیم

 

 

لحظه های اینچنینی را که با هم داشتیم

 

 

بوی کافور من

 

 

سیاه پوشم وگریان

 

 

برای خودم

 

 

برای خودم که نابودم ونالانم

 

 

برای سیاهی روزم ،که شب را می ماند

 

 

عنکبوتان پتیاره

 

 

تار اندوه در جانم تنیده اند

 

 

ونبض تبسمهایم دیگرنمی زند

 

 

من بیمارم

 

 

بیمار بی انصافی

 

 

شربت تلخکامی هم التیامم نمی دهد

 

 

طبیبان بی دانش افاقه را گم کرده اند

 

 

من در معرض یاسینم

 

 

نهالهای تابوتم به بار نشسته اند

 

 

زندگی را چهار دست وپا ،لنگ می زنم

 

 

من سراسر پایانم

 

 

بوی کافورمن در فضا پیچیده است

 

 

*

 

 

دیگه عشقت، شده برمن

 

 

مث یک کابوس مبهم و درهم

 

 

دیگه سردم ،پردردم

 

 

توی کوچه، بی تو تنها ،گیج وسرگردان ،دیگه می گردم

 

 

غم دوریت، تو دل من، د مل زخم عمیقی گشته

 

 

بانگاهت ،یاکلامت ،اگه می شد ،میزدی نشتری بر این زخمم

 

 

تا رها شم ،من از این زنجیر،ناله های پیوسته

 

 

سنگی که، برپای ،دل زخمیم افکندی

 

 

تووجودم، شده یک کوه بلندو سرکش

 

 

دیگه خسته، دست من بسته ،با دل غمگین پروبالم بشکسته

 

 

آخه تنها، دیگه رسوا

 

 

از غم دوریت، آره می سوزم

 

 

نه دیگه شب هستم، نه شبیه روزم

 

 

لحظات پاره ،خاطرات رفته، رو به هم می دو زم

 

 

نه شکستی خورده، نه که من پیروزم

 

 

آره می سوزم، آره می سوزم

 

 

دستای زار م، شده آغوشی، روبه سوی تو

 

 

بایه خواهش یا، یه تمنایی

 

 

ولی خالی، چو کویری ،پر سنگ وپر خاره

 

 

چشام از بس که، تو مسیر تو ،شده خیره

 

 

چوپرنده، توی سرما ،دار ه می میره

 

 

بسه دوری ها، بسه بسه ،واسه من سخته

 

 

دل من غمگینه، چشام ازغصه، دیگه بس رنگینه

 

 

دیگه خشکه، وترک خورده ،رنگ احساس توی اون سرخه

 

 

شادباش

 

 

نازنینم

 

 

شاد گرداندی مرا

 

 

با این نگاهت

 

 

باتجلای پرازنور کلامت

 

 

سرفرازم کرده ای باخاک پایت

 

 

بی تکلف آمدی جانم فدایت

 

 

روی ماهت کرده روشن محفل بی نور من را

 

 

عطر مویت تاب خورده دردرون کوچه هایم

 

 

من تمنایی زتو غیر از تماشایت ندارم

 

 

ماه من هستی و هرشب من

 

 

دردرون سینه ی شب ها تماشا می کنم

 

 

رخسارزیبای تورا

 

 

  قسم تو

 

 

شادی ام را با تو قسمت می نمایم.

 

 

عادلانه.

 

 

سهم تو محفوظ می دارم.

 

 

صادقانه.

 

 

تک خوری در ذات من نیست.

 

 

خوب می دانی.

 

 

سهم تومحفوظ می دارم.

 

 

عاشقانه.

 

 

امشب از سر مستی یاد تومن

 

 

تاسحر خوابم نبرد.

 

 

سهم تو از این غنیمت چیست؟می دانی مگر؟

 

 

سهم تو محفوظ می دارم.

 

 

سهم تو...

 

 

سهم تو البته دستت بود اینجا.

 

 

خوددرون شادی ام بودی.

 

 

اصل شادابی توبودی.

 

 

من چه را قسمت کنم؟

 

 

توتمام قسمت و سهمی

 

 

توتماما ضربی وجمعی

 

 

از چه من تقسیم را وارد کنم

 

 

یاکه تفریقی به اینجاآورم

 

 

توتمام کلی و تقسیم معنایی ندارد

 

 

توتمام جمعی و تفریق هم جایی ندارد

 

 

پس زمهرخود ببخشا بهر من یک قسمتی

 

 

تابه غیر از کل نباشد سهم من از عشق تو

 

 

فقط بازگشت

 

 

چه پرهیا هویی تو

 

 

با آنکه خموش می نمایی

 

 

چه سنگلاخی وصعب العبوری

 

 

با آنکه هموارمی نمایی

 

 

ای راه پر پیچ وخم

 

 

ای اژدهای هفت سرسیاه

 

 

که شدی طلسم دیدارما

 

 

با خط سفیدی که بر روی تنت داری

 

 

ومورد اعتماد می نمایی

 

 

چقدر فریبکار شده ای

 

 

تمام مسیر هایت رو به غربت می روند

 

 

وتمام تابلوهایت دوری را نشان می دهند

 

 

دوست دارم تمام مسیر هایت رامسدودکنم

 

 

وبه جای تمام علامت هایت بنویسم

 

 

فقط بازگشت

 

 

فقط بازگشت

 

 

بیخوابی

 

 

خواب به چشم من نرفت

 

 

ازچه چنین جفاکنی

 

 

رسم وفا ندیده ای

 

 

بر من مبتلا کنی

 

 

از چه نیاموخته ای

 

 

راه ترحم به اسیر

 

 

من که اسیر زلفتم

 

 

زبند غم رها کنی

 

 

ای همه مهر وعاطفه

 

 

کشت تحملت مرا

 

 

صبروشکیبایی تو

 

 

برده تمامی مرا

 

 

روبه خموش می رود

 

 

شمع وجودمن ببین

 

 

بانفست دمی رسان

 

 

تاکه فروزان کنی ام

 

 

تلخ تلخم

 

 

تلخ تلخم،بی قرارم

 

 

من سراسر سوگوارم

 

 

شکوه پشت شکوه دارم

 

 

گرچه من سرشار عشقم ،اززمانه کینه دارم

 

 

غصه دارم

 

 

زار زارم

 

 

اشکبارم

 

 

صحنه ای مات از غبارم

 

 

ابرم اما، فرصت باران ندارم

 

 

گشته تاراج از غمارم

 

 

جام غم را میگسارم

 

 

بی امیدی از نهایت،

 

 

بی تمنایی زغایت

 

 

لحظه ها را می شمارم

 

 

باتمام نقص ها،اما

 

 

زندگی را دوست می دارم

 

 

زندگی رادوست می دارم

 

 

*

 

 

دیگر مرا مجو

 

 

من رفتنی شدم

 

 

نام مرا مگو

 

 

خندیدنی شدم

 

 

من از همان شروع

 

 

پایان رسیده ام

 

 

راهی نمانده من

 

 

پیمودنی شدم

 

 

رنگ شب آمده

 

 

برصفحه ی دلم

 

 

بر من نظاره کن

 

 

من دیدنی شدم

 

 

*

 

 

پایان من رسیده مرا دیگر رها کنید

 

 

زنجیر زندگی از هست من جداکنید

 

 

من بسته ی بیچاره ای به این جهان شدم

 

 

سودای رفتن من برملاکنید

 

 

دیگر طلوع برمن مسکین نظر نمی کند

 

 

وقت غروب من آمد نواکنید

 

 

زین زندگی سرا سرفریب وغم

 

 

تمثال رفتن من رونما کنید

 

 

*

 

 

گریه تنها مرحم این قلب برسوز من است

 

 

ناله های بی کسی یارشب وروز من است

 

 

اندراین دنیا بجزحسرت نسیب من نشد

 

 

نسخه ی غم مشق وتمرین وخود آموز من است

 

 

*

 

 

مرگ اگر امشب بیاید

 

 

جان من جویای اوست

 

 

مژدگانی می دهم

 

 

آنکس که هم پیمای اوست

 

 

یک نفر منظور بودن گشته بودعمری مرا

 

 

باعث عزم عدم کردن برایم رای اوست

 

 

گربمیرم راحتم

 

 

اما اگر عمری بود

 

 

غصه های خورده وخون دلم بر پای اوست

 

 

پایان

 

 

پایان گرفته روزگار من از اتفاق تو

 

 

درخون گرفته قلب مرا رنگ نفاق تو

 

 

رویای وصل من وتو که صفحه ای نداشت

 

 

حالا چه قصه ای سازم من بافراق تو

 

 

انصاف

 

 

دراین گرانی سنگین مهربانی ها

 

 

نگاه پاک خودت راچه صادقانه بخشیدی

 

 

مراکه سربه سراز هیچ لبریزم

 

 

به قدرت نظرت چه پربها کردی

 

 

تویی که ابر رحمتی ازمهرسرشارت

 

 

به دشت خشک من این گونه باریدی

 

 

مراغریق رحمت خود ساز ولحظه ای پیش آ

 

 

اگرچه دردل من جای دایمی داری

 

 

یادش به خیر

 

 

یادش به خیر

 

 

یه روز گاری

 

 

پیش هم بودنمون

 

 

تودفتر پرنده ها نقاشی می شد

 

 

عکس لبخند ملیحت

 

 

تونگاه چشمه ها

 

 

عکاسی می شد

 

 

من وتو بودیم وهیچکس

 

 

سنگی بینمون نمی انداخت

 

 

اون نگاه مهربونت

 

 

شعر آسمونی می ساخت

 

 

رویا

 

 

وتوآمده بودی

 

 

درقاب نورانی در

 

 

مانند قدیسه ها ایستاده بودی.

 

 

نگاه سرد من

 

 

ازتاریکنای خانه ی دلم

 

 

باروزنی از نگاه توآمیخت

 

 

بی هیچ تکلمی

 

 

بی هیچ تبسمی

 

 

وپرواز آغاز شد...

 

 

چقدرصمیمانه مرا ازقفس رهاندی.

 

 

تویی که سراسررویشی

 

 

بذربالیدن رادردرون من افشاندی

 

 

وحال سربه آسمان می سایم

 

 

ازجلوه ی وجودت.

 

 

نکند لکه ی ابری صورتت رابپوشاند

 

 

نکندشب شود وغروب کنی.

 

 

باتو می مانم.

 

 

آیاتوهم بامنی؟...

 

 

سودا

 

 

این چه سودایی که در آن سودبسیاری ندیدم

 

 

دامن معصومی ام را باسرمویی دریدم

 

 

کاروان هستی ام تاراج یک ناز توشد

 

 

ازلب بام وجود خود به آن ناوک پریدم

 

 

غمزه ات تیری جگر سوزو فروشد دردلم

 

 

درره عشقت فناگشتن بشد آخر نویدم

 

 

افسوس

 

 

حیف از آن خاطره هایی

 

 

که فقط خاطری از آن مانده

 

 

خاطری تارومکدر

 

 

حیف از آن زمزمه هایی

 

 

که فقط قصه ای از آن مانده

 

 

قصه ای بی سروپیکر.

 

 

خاطرعشق تودر جان ودلم حک شده ای دوست

 

 

یادمن باش که جز یاد تونقشی به دل خسته ندارم

 

 

دروجودم همه هست توتجلی کرده است

 

 

بی توام هیچ شدن قسمت محکوم من است

 

 

احساس

 

 

پاره پاره گشته احساس من از هجران کجایی

 

 

عاقبت شدقسمتم ازعشق پاک تو جدایی

 

 

لحظه ی دیدارتوشدآرزوی لحظه هایم

 

 

 

من سزاوار چه بودم اینچنین تو بی وفایی